Wspomnienie św. Jadwigi Śląskiej przypada na 16 października. Choć znana przede wszystkim jako święta i dobrodziejka ubogich, była również matką, której życie naznaczone było zarówno wielką miłością, jak i głębokim cierpieniem. Choć z pochodzenia była Niemką, pokochała Polaków, a także tych najuboższych i tych, którzy potrzebowali pomocy. Czego dziś może uczyć nas ta postać?

– Św. Jadwiga to kobieta, która przełamywała swojego rodzaju konwenanse społeczne – zaznacza ks. Łukasz Romańczuk, rzecznik prasowy Pieszej Pielgrzymki Wrocławskiej.

– To, co jest ważne myślę w dzisiejszych czasach, że my tak oczekujemy ciągle czegoś w zamian. Natomiast Jadwiga pokazuje nam Ewangelię. Taką prawdziwą Ewangelię, kiedy daje siebie właśnie w tym wymiarze służby.

Z kolei, ks. Tomasz Płukarski – główny przewodnik Pieszej Pielgrzymki Wrocławskiej uczy się od tej świętej mądrości życiowej.

Postać wspominanej dziś świętej dała przykład pojednania. Co więcej, daje go do dziś. O czym mówią ks. Tomasz Płukarski i ks. Łukasz Romańczuk.

16 października to również wyjątkowa data w historii Polski. Tego dnia, w 1878 roku, na Stolicę Piotrową został wybrany pierwszy Polak – Karol Wojtyła. Papież ten niejednokrotnie w swoich słowach odnosił się do postawy św. Jadwigi Śląskiej.

Od śmierci św. Jadwigi minęło już około 800 lat. Jej postać jednak w dalszym ciągu może stanowić wzór do naśladowania dla ludzi żyjących w XXI w.

Św. Jadwiga Śląska dzięki swoim czynom już za życia była uznawana za świętą. 26 marca 1267 papież Klemens IV w kościele dominikanów w Viterbo dokonał kanonizacji Jadwigi, którą zaczęto czcić jako patronkę Śląska i całej Polski. Do czasów Jana Pawła II była jedyną kanonizowaną kobietą żyjącą na ziemiach polskich.

Poznaj lepiej postać św. Jadwigi Śląskiej jako matki!

Św. Jadwiga Śląska – matka całego Śląska

Św. Jadwiga Śląska

Urodziła się w okresie 1174/1178 r. Pochodziła z bawarskiego rodu szlacheckiego. Pomiędzy rokiem 1186 a 1190 poślubiła księcia Śląska Henryka I Brodatego.

Jadwiga Śląska prowadziła działalność dobroczynną, zajmowała się chorymi i wspierała ubogich. Odegrała ogromną rolę przy zakładaniu szpitala Świętego Ducha we Wrocławiu (1217 r.). Stałą opiekę nad chorymi powierzyła augustianom. W sposób szczególny poświęciła się innej fundacji – szpitalowi trędowatych kobiet w Środzie Śląskiej (1230 r.). Założyła wędrowny szpital, dzięki któremu medycy docierali do najbardziej zagubionych w puszczy miejscowości, udzielając pomocy wszystkim potrzebującym.

Z jej inicjatywy powstało we Wrocławiu hospicjum. Zakładała także kuchnie polowe dla biednych, utrzymywała na swoim dworze 13 kalekich osób (liczba miała przypominać Jezusa i 12 Apostołów), spotkanych podczas objazdu księstwa. W swoich posiadłościach obniżała chłopom daniny i gromadziła zapasy żywności wykorzystane następnie w czasach głodu i powodzi. Jej wysiłki zdecydowanie przekraczały to, co dziś nazywamy działalnością charytatywną. Była to raczej przemyślana społeczna polityka mądrej, wykształconej kobiety, która troszczyła się o wspólne dobro społeczności, w której żyła.

26 marca 1267 papież Klemens IV w kościele dominikanów w Viterbo dokonał kanonizacji Jadwigi, którą zaczęto czcić jako patronkę Śląska i całej Polski. Do czasów Jana Pawła II była jedyną kanonizowaną kobietą żyjącą na ziemiach polskich.

W 750 . rocznicę jej kanonizacji, czyli w 2017 roku Sejmik Województwa Dolnośląskiego uhonorował św. Jadwigę Śląską tytułem Honorowej Obywatelki Dolnego Śląska „Civi Honorario”. Jest ona również patronką Dolnego Śląska.