Od 17 grudnia aż do Wigilii Bożego Narodzenia liturgia Kościoła wchodzi w wyjątkowo intensywny etap Adwentu. To właśnie wtedy wierni są prowadzeni ku samemu sercu tajemnicy Wcielenia. Jak podkreśla o. Piotr Oleś OP, jest to czas szczególnego skupienia i pogłębionego wyczekiwania na przyjście Chrystusa.

– Ten ostatni tydzień Adwentu to rdzeń wyczekiwania na tajemnicę wcielenia, a więc i na świętowanie Bożego Narodzenia – podkreśla Piotr Oleś OP.

Wielkie antyfony to starożytne teksty liturgiczne, których geneza sięga wczesnego średniowiecza. Każda z nich rozpoczyna się wołaczem „O” i przywołuje jeden z biblijnych tytułów Jezusa Chrystusa, zaczerpniętych głównie ze Starego Testamentu.

Każdego dnia od 17 do 23 grudnia Kościół kontempluje inny tytuł Mesjasza. Są to kolejno:

17 grudnia – „O Sapientia”

Chrystus jako odwieczna Mądrość Boga, Słowo, które stało się ciałem.

18 grudnia – „O Adonai”

Bóg objawiający się Mojżeszowi w krzewie gorejącym – Ten, który jest i prowadzi swój lud.

19 grudnia – „O Radix”

Nawiązanie do genealogii Jezusa i Jego pochodzenia z rodu Dawida.

20 grudnia – „O Clavis”

Chrystus jako klucz do Królestwa, Ten, który otwiera drzwi zbawienia.

22 grudnia – „O Oriens”

Chrystus jako wschodzące Słońce – światło zapowiadające ostateczne przyjście Pana.

23 grudnia – „O Rex”

Król narodów, który uczy człowieka mądrego panowania – także nad własnym życiem.

24 grudnia – „O Emmanuel”

„O Emmanuel” jest ostatnią z Wielkich Antyfon.

Co ciekawe, ich pierwsze litery, zaczynając od ostatniej do pierwszej, tworzą pewną wiadomość dla wiernych.

Antyfony te można usłyszeć m.in. podczas Mszy świętych roratnich, gdzie prowadzą wiernych ku radości Bożego Narodzenia.

To zaproszenie, by na nowo przeżyć prawdę, że Emmanuel nigdy nie opuszcza człowieka.

Posłuchaj rozmowy!